|||
Nuntempe, mi ekzistas poste. Post tezo, post Ph.D., post mia malpostaj verecoj. Mi ne ekzistas en la momento de mia fantazioj, sed post tezo, mi tuj estis ĵetita, ĵetis al blanka spaco kiel neĝo.
Kiun vi faros, post “la” momento de la fino? Mi finis mian tezon, kaj mi sukcesis. Mia tezo estis “detala”, diris miaj ekzamenuloj. Tamen, la akademia labora merkato estas tre malfacila, eĉ se oni havis Ph.D. el grava universitato. Oni devas havi eldonaĵojn, instruan sperton, kaj amikojn en altaj lokoj. Malgraŭ, mi nun havas laboron en malgranda libro-eldonejo, kie mi redaktas manuscriptojn de poemoj, romanoj, kaj ne-fikciaj libroj.
Do, kial mi fartas, post la “plej malzorga afero” oni povas fari? (Laŭ multaj akademiaj amikoj, sed mi pensas, ke la kreskigo de infanoj estas pli da malfacila.)
Ĝuste. Ne bone aŭ malbone, sed… normale. Sufiĉe bone, certe. Sed nur sufiĉe. La granda festo post tezo estas finita, kaj nun mi ĵus ekzistas. Mi sensas ke, mi estas nun en mia propra vintro. Tamen, mi ŝatas la neĝon kaj la malvarmon, kaj mi amas porti tavolojn kaj la mallumaj noktoj.
Ĉi tiu ekzisto estas granda senŝarĝiĝo. La malzorgado de la tezo estis stranga—ne ĉar la laboro estis antaŭ ĉio malfacila. Male! La laboro estis por malmultaj horoj de la tago, kaj mi ŝategas antropologion. Sed la eblo de malsukceso estis forta, kaj la tuttempa senso de “nu, mi laborus,” estis konstanta.
Kaj la plej malbona parto de miaj finaj monatoj de la tezo? Kiam mi laboris tuttage? Mia Esperanto malboniĝis.
