|||
(A screenshot of an almost empty Duolingo calendar for September. — Ekrankpoio de malplena Duolingo kalendaro, de la monato de septembro.)
(Esperanto malsupre)
It’s no secret that I have mixed views on Duolingo. I always have, even back when it was directly beneficial to my language learning in a truly observable way. I credit it with me becoming able to read (and write, give or take) in Esperanto, and it kickstarted my most recent attempts to learn Japanese.
At the same time, while I am no Stephen Krashen fundamentalist, I have been seeing increasing gaps between the methods of language learning that I have seen deeply accelerate my language learning and Duolingo’s methods. That’s diplomatically put — more directly, it’s the slow creep of platform decay, and what I can only describe as Duolingo deciding to take the least fun parts of video games and put them into its gamified platform.
Hearts. For those who do not obsessively track language learning platforms, Duolingo added a “lives” feature to its mobile app — five mistakes, you’re off until your hearts either regenerate over time, you do some exercises to re-earn them, or, of course, you pay Duolingo a handsome fee. This was not particularly a concern to myself, as I used the website/desktop version. But, then they added it to the desktop version.
I am a firm believer in a smooth language learning experience. Making mistakes is an integral part of language learning, something I covered in a previous blog post about fluency. Corrections are welcome (although hardline comprehensible input advocates would say not necessary, and potentially even detrimental), but Duolingo’s sudden turn to flashing red lights, an emphasis on mistakes, and fail states has made it a bewildering and overwhelming experience. At the levels of language learning I am at, at least for my two main languages of Japanese and Esperanto, these are not common experiences, and I very rarely ran out of hearts. But the experience of knowing that if I do not get the exact wording that Duolingo wanted, particularly for Japanese with its fluid word order, I would potentially lose my streak, was enough to entirely put me off the app.
My streak was four hundred “and something.” At this point I do not remember the number, and logging in to Duolingo to take the above screenshot did not even pop up any kind of “you lost your streak!” mournful reminder of our sudden distance. It simply gave me a grey zero, and prompted me to take the next lesson.
Part of what made Duolingo appealing was its minimal time commitment. Yet on reflection, I think that it was possibly inhibiting my language learning. Duolingo acted as a placebo, letting me do something in a target language that day, feeling like the box had been ticked. However it presented me with minimal input in a high-stress situation with no incentive to keep going beyond the bare minimum — the expansive demands of quests always seemed out of reach, given the lack of hearts available.
I am in no way against paying for language learning platforms, and much of my Duolingo time (and more) has been filled by doubling down on LingQ, which has been of great help in accelerating my Japanese, despite its many flaws. I am currently even reading Shunryū Suzuki’s famous Zen Mind, Beginner’s Mind in Esperanto on there. Yet something about Duolingo’s push for monetization felt strange, and broadly uncomfortable. With LingQ, there is a coherent, fairly stable product, that allows me to add in any language learning content I want. Instead, Duolingo felt like a form of linguistic sudoku, with a time constraint and unpredictable fail states (again, word order).
Has my Japanese “improved” since I silently broke with Duolingo? Its been one month, so no. But give it another month, and I have confidence that my focus instead on reliable, practical, more lenient and more personalised language learning methods will begin to pay off.
Estas ne sekreto, ke mi havas komplikajn opiniojn pri Duolingo. Ĉiam mi havis, eĉ kiam ĝi vere helpis mian lingvo-lernadon en videbla maniero. Mi dankas al ĝi mian kapablon legi (kaj skribi, pli-malpli) en Esperanto, kaj ĝi instigis mian plej freŝan provon lerni la japanan.
Samtempe, kvankam mi ne estas dogmema sekvanto de Stephen Krashen, mi observas pli da malproksimiĝoj inter la lingvolernaj metodoj, kiuj vere akcelis mian progreson, kaj tiuj de Duolingo. Ĉi tiu frazo estas diplomatia dirmaniero — pli rekte, la malrapida malboniĝo de la platformo, kaj tiu, kiun mi nur povas priskribi kiel Duolingo decidi preni la malplej amuzajn partojn de videoludoj kaj enmeti ilin en ĝian ludiĝitan platformon.
Koroj. Por tiuj homoj, kiuj ne obsede sekvas lingvolernajn platformojn, Duolingo aldonis “vivoj” funkciojn al ĝia poŝtelefona aplikaĝo — kvin eraroj, kaj vi estas forigi, ĝis viaj koroj aŭ regeneriĝas kun la tempo, aŭ vi faras iujn ekzercojn por reakiri ilin, aŭ, kompreneble, vi pagas belan sumon al Duolingo. Tio ne precipe zorgigis min, ĉar mi uzis la retpaĝon/komputilan version. Sed poste ili aldonis ĝin ankaŭ al la komputila versio.
Mi firme kredas en glata lingvolernada sperto. Fari erarojn estas integra parto de lingvolernado, kaj mi priskribis pri tiun en antaŭa blogo pri flueco. Korektoj estas bonvenaj (kvankam “komprenebla enigo” defendantoj dirus ke tiuj estas ne necesaj, kaj eble eĉ malutilaj), sed la subita ŝanĝo de Duolingo al ruĝaj lumoj, emfazo sur eraroj, kaj fiaskaj statoj faris ĝin konfuza kaj malfacila sperto. Ĉe la niveloj de lingvolernado, almenaŭ por miaj du ĉefaj lingvoj de japana kaj Esperanto, kiujn mi studas, tiaj spertoj ne okuris ofte, kaj mi tre malofte elĉerpis miajn korojn. Sed la sperto scii, ke se mi ne havas la preciza frazon kiun Duolingo volas, aparte por la japana kun ĝia fleksebla vortordo, mi povus perdi mian serion, sufiĉis por tute forigi min el la aplikaĵo.
Mia serio estis kvarcent kaj io. Mi nuntempe ne memoras, kaj ensaluti al Duolingo por fari la supran ekrankopion eĉ ne aperigis “vi perdis vian serion!” tristan memorigon pri nia subita distanco. Ĝi simple donis al mi grizan nulon, kaj instigis min al la venonta leciono.
Parto de tio, kio faris Duolingo plaĉa, estis ĝia plej malgranda tempa engaĝiĝo. Sed post reflekto, mi pensas, ke ĝi ĝenerale malhelpis mian lingvolernadon. Duolingo agis kiel “placebo”, permesante al mi faras ion en lernlingvo, kaj sentas ke la skatolo estis finita.
Tamen ĝi prezentis al mi minimuman enigon en alta-stresa situacio sen ia motivo por daŭri preter la nura minimumo — la vastaj postuloj de kvestoj ĉiam ŝajnis neeblaj, pro la manko de haveblaj koroj.
Mi ne tute kontraŭas pagi por lingvolernaj platformoj, kaj multe da mia Duolingo-tempo (kaj pli) estis nun en LingQ, kiu estis granda helpo por akceli mian japanan, malgraŭ la multaj problemoj de LingQ. Mi nuntempe eĉ legas la faman verkon Zena Menso, Komencanta Menso de Ŝunrju Suzuki en Esperanto. Sed io pri la puŝo de Duolingo por enspezigo sentiĝis stranga, kaj ĝenerale malagrable. Kun LingQ, estas kohera, relative stabila produkto, kiu permesas al mi aldoni ajnan lingvolernan aĵojn, kiun mi volas. Anstataŭe, Duolingo sentiĝis kiel iu formo de lingvistika sudoko, kun tempa limo kaj malantaŭvideblaj fiaskaj statoj (denove, vortordo).
Ĉu mia japana “pliboniĝis” de post mi silente eksaltis el Duolingo? Pasinta unu monato, do ne. Sed donu al mi plian monaton, kaj mi havas konfidon, ke mia fokuso anstataŭe sur fidindaj, praktikaj, pli indulgaj kaj pli personigitaj lingvolernaj metodoj estos fruktiĝi.
