|||
(Artwork · Artaĵo: Mostapha Assadeddine)
(Esperanto malsupre)
Speaking is the intentional destruction of time and space, creating wormholes that carry symbols to the other listener(s). Each instance of spoken language, even words that have been repeated by the speaker thousands of times across their lifetime, is different, a complete self-contained cycle of creation and destruction within vibrations projected out from bodily movements that go beyond just the throat and tongue. The bodies of speaker and listener invert and consume each other, inside-out humans exchanging gifts of raw meaning.
Trying to perform this act in a new language presents a challenge. The “goal” for many language learners, consciously or not, is to automate this process, turning the act of linguistic-cosmological re-creation into a neat process that feels just as comfortable as the native body-tongue. Duolingo’s senior learning scientist, Dr. Cindy Blanco, summarises the usual critique of fluency as a learning goal: language learning consists of many different components, each of which can be measured separately, and do not add up to a final point of “fluency”. Blanco argues for language learners to focus on ‘progress’ rather than fluency, and I agree that this is an essential part of language acquisition: gently removing the desire to perfect one’s language skills.
However, in this model, desire is still retained. Fluency is sublimated instead to micro-fluencies, and language acquisition becomes oriented towards attaining brief moments of release wherein the bodies of speaker-writer and listener-reader collapse into a unity of meaning. The learner begins to expect these releases, desiring more and more to engage in the highest forms of linguistic communion, understood as “learning progress”.
What would it mean to drop desire altogether? Focusing not on fluency, nor on progress, nor on acquisition, but on language. To remove language from an abstracted realm of sets of rules that occasionally grant us access to present moments of raw communication, to a continual re-creational model of language: one where progress is ontologically impossible, as all language use is flat. Rather than focusing on how language is used, the focus is on just using it.
Away from concerns about optimising input and output and discovering new ways of getting yourself closer to that fabled conversation-at-the-bar, not desiring any micro-fluencies allows the learner to be fully inside the moment wherein language occurs. The earliest levels of language learning—grappling with a new alphabet, the first forays into the past tense—are legitimate uses of language, on the same level as “fluent” consumption of media and giving speeches, simply oriented at different forms and content.
The beginning stages of language learning can be enjoyed in-themselves much easier once the learner is not focused on trying to rapidly progress past that stage. Yet even that minimal desire for enjoyment in language learning comes up against reality quite quickly—gamified apps and language learning methods attempt to resolve the problem of enjoyment of language learning at lower levels by providing more things for the student to desire: daily streak numbers, green text, happy looking characters on screen.
However, from the perspective wherein each engagement with language is just engaging with language, nothing more, nothing less, pressure and stress disappears. Every time a word, sentence, paragraph, or page is encountered, it is fundamentally new, even if the same word has been read thousands of times before. Words that I learnt as an adult, such as that “‘水’ means ‘water’”, are encountered fresh each time, whether I remember an associated set of sensory data that provides “meaning” or not. Fluency does not exist, as we are always wrapping ourselves into each other’s bodies anew.
Parolo estas la intenca detruado de tempo kaj spaco, kreas vermtruojn kiuj portas simbolojn al la aŭskultanto(j). Ĉiuj kazoj de parolata lingvo, eĉ vortoj kiujn la parolanto ripetis milfoje dum sia vivo, estas malsama, kompleta mem-enhava ciklo de kreado kaj detruado en vibroj projekciitaj el korpaj movoj kiuj ekiras pli ol sole la gorĝo kaj lango. La korpoj de la parolanto kaj la aŭskultanto inversigas kaj konsumas unu la alian, inversigitaj homoj interŝanĝas donacojn de nekuiritaj signifoj.
Provas plenumi ĉi tiun agon en nova lingvo prezentas defion. La “celo” por multaj lingvo-lernantoj, konscie aŭ ne, estas aŭtomatigi ĉi tiun procezon, por ŝanĝas la agon de lingva-kosmologia rekreado al ordan procezon, kiu sentiĝas same kiel la komforta denaska korpo-lango. Dojena lerno-sciencisto de Duolingo, D-ro Cindy Blanco, resumis la kutiman kritikon de flueco kiel celo: lingvo-lernado estas farita el multaj diversaj komponantoj, ĉiuj mezureblas aparte, ĉiuj ne aligas al fina pinto de “flueco”. Blanco argumentas, ke lingvo-lernantoj fokusu pri “progreso”, ne flueco, kaj mi konsentas, ke ĉi tiu estas esenca parto de lingvo-akirado: milde forigas la deziron perfektigi siajn lingvajn kapablojn.
Tamen, en ĉi tiu modelo, deziro estas konservita. Flueco anstataŭe estas sublimigita al mikrofluecoj, kaj lingvo-akirado orientiĝas al atingo de mallongaj momentoj de liberiĝo, en kiuj la korpoj de la parolanto-verkisto kaj la aŭskultanto-leganto disfalas en unuecon de signifo. La lernanto komenciĝas atendi ĉi tiujn liberiĝojn, deziras pli kaj pli travivi en la plej altaj formoj de lingva komunio, komprenata kiel “lernprogreso”.
Kion signifus tute faligi deziron? Koncentras ne al flueco, nek al progreso, nek al akiro, sed al lingvo. Fortiras lingvon el abstraktita sfero de reguloj, kiuj foje donas al ni estantecajn momentojn de nekuirita komunikado, al modelon de la kontinua rekreada lingvo: unu modelo kie progreso estas malebla ontologie, ĉar ĉiuj lingvo-uzoj estas plataj. Anstataŭ koncentriĝas pri kiel lingvo estas uzata, fokusu nur uzi ĝin.
For zorgoj pri optimumigas enigon kaj eligon kaj malkovras novajn manierojn por proksimiĝi al tiu fabela konversacio-ĉe-la-drinkejo, ne deziras mikrofluecojn permesas al la lernanto ekzistas plene en la momento dum okazas lingvon. La plej fruaj niveloj de lingvo-lernado—batalas kun nova alfabeto, la unuaj ekspedicioj al la pasintan tempon—estas veraj uzoj de lingvo, sama nivelo kiel “flua” konsumado de amaskomunikiloj kaj paroladi paroladojn, nur orientas al malsamaj formoj kaj enhavo.
La komencaj niveloj de lingvo-lernado povas esti ĝuitaj en si mem pli facile, post la lernanto ne koncentriĝas pri provi progresi rapide post tiu nivelo. Tamen, eĉ tiu minimuma deziro al ĝuado de lingvo-lernado rapide renkontas la realon—lumigitaj programetoj kaj lerno-metodoj provas solvi la problemon de ĝuado de lingvo-lernado en komencaj niveloj, provizas pli kaj pli aferojn por la deziroj de la studentoj: ĉiutagaj nombroj, verda teksto, feliĉaj karakteroj sur la ekrano.
Tamen, en ĉi tiu perspektivo, en kiu ĉiu engaĝiĝo kun lingvo estas nur engaĝiĝo pri lingvo, nenio pli, nenio malpli, malaperas premo kaj streso. Ĉiufoje kiam iu vorto, frazo, alineo aŭ paĝo estas renkontata, ĝi estas nova, eĉ se la sama vorto estis milfoje antaŭe legita. Vortojn kiujn mi lernis plenkreskule, ekzemple “水” signifas “akvo”, estas renkonti freŝe ĉiufoje, ĉu mi memoras rilatan serion de sensaj datumoj, kiuj provizas “signifon”, aŭ ne. Flueco ne ekzistas, ĉar ni ĉiam envolvas mem al la korpojn de la aliaj denove.
